Het is nu pakweg 10 jaar geleden dat ik voor het eerst van de Bokkenrijders hoorde. Sinds die dag ben ik over hen gaan lezen én schrijven, niet alleen door dit soort blogs, of wikipediapagina's, maar ook door verhalen. In die 10 jaar is de 'schok' van de processen afgezwakt, de veroordeelden en vervolgden werden karakters, maar ook mensen die voor mij bijna tot leven kwamen.
Ik wéét dat ze dood zijn, en toch realiseer ik het me niet.
Toen ik mijn therapeut vertelde over Project Bokkenrijders - verbaast het je? - schrok hij van de geschiedenis. Natuurlijk had hij ervan gehoord door verhalen en attracties, maar de echte geschiedenis kende hij niet zo goed. Zo gaat het met veel mensen; ze schrikken als ze het de eerste keer horen, maar nog meer als je er zelf koel over kan praten.
Ik kan er niks aan doen - ik heb me, uit zelfbescherming of gewenning, kunnen afwenden van het feit dat deze gruwelijke daden, processen en overvallen, echt gebeurd zijn. Die knop is ergens in die tien jaar omgegaan. Over het algemeen kan ik nu zonder al te veel na te denken schrijven over de martelingen, de moorden, de executies.
Over het algemeen is daarin dan ook het sleutelwoord.
Afgelopen week zijn we gestart met de On This Day-posts op het Nederlandse Project Bokkenrijders-account. Aan de ene kant om regelmatiger informatie te delen, aan de andere kant om onszelf ertoe te zetten óók onderzoek te doen naar personen en periodes waar we voorheen niet veel mee deden - er gebeurde immers niet op elke dag iets met Joseph Kirchhoffs.
Voor de mensen die de posts niet gezien hebben, of ze zijn vergeten in de informatiestorm van tegenwoordig: op 19 juli postte ik een OTD over "De executie van zeven veroordeelden op de Heesberg" op het officiële Project Bokkenrijders-account. Eigenlijk geen heel bijzondere post; executies zijn praktisch waar de hele Bokkenrijdersprocessen om draaien. Zelfs het feit dat het er zeven op een dag waren, bracht me niet per se van mijn stuk.
Toch heb ik tijdens het schrijven van de post even een momentje mijn telefoon weg moeten leggen, diep in- en uitgeademd te verwerken wat ik precies had geschreven.
Philip Hersseler (18 jaar).
Even oud als Joseph Keyser, met wie ik al jaren 'werk' voor mijn verhalen en over wie ik regelmatig grap, met name over 'zijn paard' waardoor de processen in 1771 terug op gang waren gekomen.
Dit was anders. Opeens was ik weer 10. Opeens leerde ik de Bokkenrijders weer voor het eerst kennen. Opeens was ik die andere persoon in het gesprek, die tot voor kort de Bokkenrijders alleen maar kende uit de boeken van Ton van Reen, of Villa Volta.
Philip Hersseler (18 jaar) was een mens als ik geweest. Hij had dromen gehad zoals ik die had, een hele toekomst voor zich.
En nu was hij een naam op een lijst.
Het was op dat moment dat ik me realiseerde dat dát de essentie van Project Bokkenrijders is. De geschiedenis weer persoonlijk maken en afkomen van die lijst waarvan maar een enkeling kon ontsnappen. Mijn beeld was altijd dat we dat zouden bereiken door verhalen te schrijven, wikipediapagina's te maken, wandelroutes uit te zetten...
Uiteindelijk bleken 4 woorden voldoende.
Philip Hersseler (18 jaar).
Moge hij rusten in vrede.
Door: Nijs Junghans
Reactie plaatsen
Reacties